Zespół Szkół w Koziegłowach

Po bardzo trudnych negocjacjach ówczesnych władz i Kościoła znaleziono kompromis. Papież przybył do Polski 2 czerwca. Po wyjściu z samolotu Jan Paweł II ucałował ojczystą ziemię i rozpoczęła się wizyta, która zapoczątkowała przemiany w Polsce. W całym kraju powiewały narodowe biało-czerwone i papieski biało-żółte flagi, w oknach wisiały portrety Papieża a trasy przejazdu zasypane były kwiatami. Polacy byli zszokowani, gdyż Papież mówił zupełnie innym językiem niż oficjalna, komunistyczna władza. Na Jasnej Górze podkreślił, że "tutaj zawsze byliśmy wolni" i "tutaj bije serce narodu". Bardzo znamienny i ważny był pobyt w Krakowie, który Papież nazywał "polskim Rzymem". Wspominał lata studenckie, okupacje, prace w kamieniołomach oraz pracę jako biskup. Odwiedził rodzinne Wadowice, serdecznie witany przez dawnych przyjaciół i mieszkańców. Modlił się w Oświęcimiu m.in. w celi, w której zmarł ojciec Maksymilian Kolbe. Specjalne miejsce w tej pielgrzymce, a potem w pozostałych zajmowała młodzież. Do historii przeszły Jego rozmowy z młodymi zgromadzonymi przed oknem w pałacu apostolskim w Krakowie. Niepisaną norma stał się ich bezpośredni ton. Papież mówił zawsze w pierwszej osobie ("Ja idę spać, a wy róbcie co chcecie"), dowcipkował i droczył się ("Czy to ładnie, żeby nikt przez osiem miesięcy nie zauważył, że zginął jeden obywatel Krakowa i nikt go nie szukał?"). Do tradycji też należało wielokrotne pożegnanie i pojawianie się w oknie rezydencji. Wystarczyło zwykle zaintonować jakąś pieśń - kościelną, turystyczną czy harcerską - by się przyłączał. Do żelaznego repertuaru należały "Góralu, czy ci nie żal" i "Sto lat". Później sam wielokrotnie podkreślał, że te spotkania nauczyły go rozmawiać z młodzieżą na całym świecie.